Ik nam vier dagen fietsvakantie na een niet zo ideale winter, op trainingsgebied dan toch. Het is niet dat ik niet gefietst heb, maar vooral ongestructureerd, onregelmatig en te weinig. Ik had dan ook andere dingen aan mijn hoofd: een drukke werkagenda en… een nieuwe gezinssituatie. Ik leerde Marie kennen, een prachtige Parisienne die graag fietst, maar de koersfiets voorlopig enkel passief kent. Trektochten met de gewone fiets doet ze des te liever, al is dat er met twee prachtige dochters de laatste jaren ook niet meer van gekomen. In de paasvakantie plan ik daarom hen mee te nemen op een tandemtocht langs Vlaamse trekkershutten. Ik kijk al uit naar de glimlach die ik iedere keer op haar gezicht ontdek als we weer eens samen op stap zijn… Maar goed, daarover vertel ik later wel meer.
Het oorspronkelijke plan voor deze korte training in het zuiden was om naar de Strade Bianche te gaan kijken met Tuur en Pascal en om ondertussen te genieten van de prachtige wegen rond Siena. De laatste twee weken voor vertrek stak er echter een polaire vortex op die Europa sterk in zijn greep hield. Pascal besloot dan maar te gaan skiën: geen slecht idee als heel Europa onder een wit tapijt verdwijnt. Tuur en ik droomden ook niet meteen van Toscane in de sneeuw, dus weken we dan maar uit naar Girona in Spanje. Girona is het fietsparadijs bij uitstel: de mooie en gezellige stad, gekend als ultieme overwinterplaats voor de profs, ademt ‘fiets’. Sublieme wegen, gedisciplineerde Spaanse chauffeurs, mooie landschappen, pittige klimmetjes, de Middellandse Zee en de Pyreneeën nooit te ver weg: wat wil een cycleur nog meer?
De eerste dag, na de lange rit hierheen, bleek het jammer genoeg óók te sneeuwen bij het opstaan. Dat stemde ons niet blij. Gelukkig meldden onze vele weerapps dat het de dag erna 14, en zaterdag zelfs 20 graden Celsius zou worden. Van de sneeuwdag maakten we dan maar gebruik om de stad een beetje te verkennen en het Dalí Theatre-Museum in Figueres eens te bezoeken. (Echt de moeite trouwens!) De tweede dag was er nog geen zonnetje bij het opstaan, maar de temperatuur voelde wel al aangenaam. Korte broek kon zeker. Vertrekken deed ik toch nog met een wintervest, maar na een overheerlijk ontbijt in het lokale wielercafé La Fabrica Girona besloten we snel terug naar ons hotel te fietsen en het bij mouwstukken en een regenvestje te houden.
De tocht was wat bruut voor een eerste fietsdag met heel steile en ruwe gravelbanen, en soms een stuk singletrack. De prachtige natuur en enkele ruïnes maakten dat we wel volop genoten van deze mooie dag in dit schilderachtige landschap.
Voor deze trip had ik besloten om de Exploro eens te testen zonder lauf, maar wel met de 650b- wielen en WTB Byway 47-gravelbanden die bij de aankoop van mijn fiets ook meegeleverd werden, maar sindsdien werkloos in de garage waren blijven liggen. De harde vork maakt de Exploro veel sportiever en agressiever, maar zorgt ook voor iets minder comfort. Italy Divide zal ik zeker met de lauf rijden, Malteni zonder. De banden, daarvan weet ik niet of ik er echt een positief woord voor over heb. Of misschien toch: ze geven (te) véél comfort. De rolweerstand is erbarmelijk, en grip geven ze niet. Ze belanden dus snel op de stapel van banden die ik nooit meer zal gebruiken. Jammer!
Op de derde dag, en tweede fietsdag, werden we wakker met een stralend zonnetje. We hadden er meteen zin in. We vertrokken opnieuw langs La Fabrica voor alweer een overheerlijk ontbijt en zetten daarna aan richting de Middellandse Zee. Het beloofde een stevig ritje te worden: honderd kilometer, 60 procent gravel en 2200 hoogtemeters. Het was even adembenemend mooi als de dag ervoor. Hoewel het regelmatig technischer rijden was dan de vorige rit, waren de klimmetjes gelukkig minder bruut. We genoten van de zonovergoten dag: de zee en het strand straalden, het Hunebed op de terugweg was prachtig. De riviertjes waar we door fietsten, maakten het zeker niet minder leuk. De natte voeten? Die namen we er voor lief bij in dit sublieme weer. Achter elke bocht lag weer een nieuw schilderij verscholen!
De laatste dag kwam dan ook alweer veel te snel. We zouden het iets rustiger aan doen: amper twintig procent gravel en een stuwdam als einddoel. De tocht begon langs de rivier, die we iets buiten de stad moesten kruisen. Dat deden we via grote stapstenen waar men kajakvaarders bij wedstrijden laat vertrekken op het snelstromende water. Aan de overkant van de rivier
draaiden we rechtsaf de heuvels in, over een heerlijk kronkelend pad. Dat bood ons de hele tijd een mooi zicht op Girona en de vallei. Afdalen deden we via een bospad dat enkele uren daarvoor door een oldtimerrally omgeploegd was. We kruisten opnieuw een riviertje en aan een kerkje herstelde Tuur de omgewaaide Catalaanse vlag in ere. Daarna begon de tweede klim van de dag, naar de stuwdam, op een mooie, brede en gelukkig rustige asfaltweg. Boven was er weer een mooi plaatje te zien. We genoten er eventjes van de zon om dan de afdaling in te zetten en via de (dolomiet)fietspaden terug te keren naar het hotel. Daar konden we Tiesj zien ontsnappen en winnen in de Strade Bianche, waar we eigenlijk zelf zouden zijn dus…
Ik heb hard genoten van drie dagen fietsen in Spanje. Ik heb ontdekt dat ik nu zeker niet meer mag stilvallen, anders wordt Italy Divide een zware onderneming. Er is veel werk aan de winkel, maar de zin om op 25 april in Rome te mogen vertrekken voor wat ongetwijfeld weer een mooi avontuur wordt, geeft me nu al zin om volgende week opnieuw de koude in België te trotseren.